مقدار کمی نگرانی در واقع برای ما بسیار انگیزه‌بخش است. وقتی نگران ارائه‌ی پیش رو هستید، نگرانی شما ممکن است منجر به تمرین بیشتر شود تا آمادگی کامل‌تری داشته باشید. وقتی نگران لیز خوردن ماشینتان در حالی که باران با سرعت در بزرگراه می‌بارد هستید، احتمالاً در رانندگی خود بیشتر مراقب خواهید بود. نگرانی اغلب به ما یادآوری می‌کند که چه چیزی مهم است و به ما کمک می‌کند تا اولویت‌بندی کنیم.

با این حال، وقتی نگرانی به سمت چپ و به جاده‌ای بدون علامت می‌پیچد، می‌تواند ما را به مسیر ترسناکی از ترس ناتوان‌کننده سوق دهد. چطور به اینجا رسیدم؟ چطور از اینجا بیرون بروم؟ من برای این شرایط ثبت نام نکرده بودم!

و مطمئناً این کمکی نمی‌کند که ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که به مشغله بها می‌دهد. “حالت چطور است؟” ما پاسخ می‌دهیم: “اوه، خیلی سرم شلوغ است.” اضطراب ناشی از مشغله‌ی بیش از حد به هنجارهای اجتماعی ما پیوند خورده است… یک واقعیت قابل قبول زندگی. و برای چه؟

با این حال، ما آن را مدیریت می‌کنیم، از آن مراقبت می‌کنیم، یاد می‌گیریم که با آن زندگی کنیم. ما خودمان را به زحمت می‌اندازیم، کمتر و کمتر می‌خوابیم، کمتر به تغذیه بدنمان اهمیت می‌دهیم و کم‌کم تمریناتمان را کنار می‌گذاریم. با گذشت زمان متوجه می‌شویم – یک لحظه صبر کنید – چطور این اوضاع از کنترل خارج شد؟ نگرانی ما که از قبل در ذهنمان نفوذ کرده است، باعث می‌شود به خودمان شک کنیم. چرا نمی‌توانم از پس این بربیایم؟ آیا من ضعیف هستم؟

و همانطور که نگرانی عمل می‌کند، ما را فریب می‌دهد. شما ضعیف یا بی‌کفایت نیستید. نگرانی شما بدون اینکه خودتان بدانید، به سادگی سکان زندگی را به دست گرفته است… تا الان.